Pezzedde e tadde

Quànne la sère s’àrretìre

ròppe na iurnète re fatìe,pe la vie vèce pensànne

quère ca a la chèse vularrìe truvè :

Nu bèlle piàtte re maccarùne,

ma meglèrema stòteke e nu poche fèsse;

chè me prepère è sèmp lu stèsse.

Pezzèdde e tàdde, marite mie,

stasare se mànge se vuòle Die…

Estàtte càlme, nen te nguiatànne;

àgge paciènze pe n’àte ra uànne !

Chè ritte? Ancuòre su prànze sckifùse?

Tu r’àte Piatànze nen canùsce ùse?

Pezzèdde a ière, ke li tàdde crèie,

sse pezzèdde e tàadde nen feniscene mèie?!

Chè dice, Mattie, te si’ scurdète

li bèll fusille re l’ànne passète,

li ceringule e fasùle, le laanèelle

e lu bròre saprite re pullastrèlle?

Viète quire ca n te sènte,

la lènghe me vàtte sopa stu rènte :

sìne, fusillle ave assaggète sta vocche,

ma sùle a la chèse re cumpa Ròcche!

Eppure lu bròre e le laanèlle,

se t’arrecuòrde, ndo Rumetèlle

ce re mangiàmme cùme cunsuòle

re la buon’ànema ca peglièie lu volè.

DELICETO, 20-6-1983

(Da “Le poesie dialettali inedite di Nicola Marseglia”)